The shining (1980)

Jack z żoną i synkiem przenoszą się do położonego na odludziu hotelu, który właśnie jest opuszczany przez wszystkich pracowników i zamykany na zimę. Jack pełniąc funkcję stróża, ma zamiar w spokoju pisać swoją książkę. Niestety wybudowany na starym indiańskim cmentarzu hotel doprowadził poprzedniego stróża do obłędu i najwyraźniej to samo zaczyna dziać się z Jackiem.

Ze "Lśnieniem" Kubricka mam spory problem. Trudno jest mi jednoznacznie go ocenić, bo z jednej strony jest ciekawy i trzymający w napięciu, z drugiej ma nudne i zbędne sceny.
Książki nie czytałam i nie przeczytam, bo niestety ilość stron mnie przeraża.
To co w filmie mi się nie podoba to wizje w których nasz bohater, Jack Torrance widzi pełny barek, zapełnioną bawiącymi się ludźmi salę balową, czy rozmowy z poprzednim stróżem. Być może w książce było to sprawnie opisane, w filmie wydaje mi się to kompletnie zbędne i od czapy. Ot takie sceny żeby zapełnić film.

Potem zaczyna już być trochę lepiej, ale tylko trochę - chodzi tu o Wendy, żonę naszego maniaka. Mnie osobiście nie przeszkadzała. Wprawdzie miotała się troszkę i była zagubiona, ale któż by nie był gdy nagle ukochany zmienia się w potwora. W całej swojej chaotyczności Wendy działała bardzo logicznie i sprawnie, nie popełniała głupot tak popularnych u bohaterów współczesnego kina. Jedyny zarzut to jej nieciekawa uroda. Ale jakby ją podmalować i ubrać... Jak napisałam, moim zdaniem Wendy została dobrze dobrana przez twórców, ale nie każdy tak uważa. Oglądałam ten film z czwórką znajomych i trójka z nich tylko czekała żeby Jack Torrance zabił tą irytującą babę. Były nawet przypuszczenia, że być może ona sama nadzieję się na nóż z którym biega po domu. No cóż, ku mojej uciesze, a zmartwieniu innych baba przeżyła.

I teraz zaczynają się już te plusy, a nawet plusiska. Tu wszyscy mieliśmy jednakowe zdanie.

Po pierwsze mały Danny. Dzieciak zagrał niesamowicie. Posiada dar widzenia duchów, widzi krwawą masakrę jaka wydarzyła się w hotelu, a gdy pogrążony w niby transie idzie po pokoju i strasznym głosem mówi "redrum" ciarki przechodzą po plecach (poza tym nosi rozkoszne sweterki z Myszką Mickey czy ze statkiem Apollo - też chce takie!)

No i Jack Nicholson. Nie mogli wybrać lepiej. Genialny aktor. Idealnie wczuł się w rolę. Kochający mąż i ojciec nagle zmienia się w pogrążonego w obłędzie maniaka, którego celem jest zabicie rodziny i każdego kto mu w tym będzie chciał przeszkodzić - nikt nie zagrałby tego lepiej. A kiedy opuszcza głowę, patrzy spode łba, marszczy brwi i zaczyna się szeroko uśmiechać wygląda jak diabeł - uwielbiam tą jego minę, tylko on tak potrafi. I scena w której wkłada głowę poprzez rozwalone siekierą drzwi i z uśmieszkiem psychola, wesoło krzyczy "Here's Johnny". O Boże, toż to klasyka!

Teraz mogłoby się wydawać, że po takiej ilości pozytywów powinnam powiedzieć, że film to ideał i w ogóle mój ulubiony, a na minusy przymknąć oko. Niestety nie mogę.
Sceny w barze mnie poirytowały na tyle, że nie mogę tego przeboleć, a jeszcze bardziej na końcu denerwuje mnie to zdjęcie z lat 30tych na którym Jack jest obecny. Co on tam robi? Niech mi to ktoś wytłumaczy.

Ogólnie stwierdzam, że film lubię. Może nie ma go w mojej pierwszej dziesiątce, ale nie odmówię go sobie nigdy w TV i nie pogardzę nim na DVD.

Ocena:
7,5/10 <--- nowość!!! Ocena połowiczna, bo na prawdę w tym przypadku się waham :)